Over een rituele begrafenis

Al lang leeft het idee in onze mannengroep om eens iets bij leven te doen rond je eigen begrafenis. Wel ik word 55 en enkelen van mijn broeders zijn bereid.

Enkel op uitnodiging natuurlijk.

Een beetje kadering. Recent vertrok weeral een man Niels, te vroeg naar de andere kant. En deze keer was de dood heel kortbij. Mijn schoonvader Rob vertrok na intens vastklampen aan de levenslust. Het ritueel dat dan volgt is zo fascinerend mooi. Mensen eren dan het leven van de geliefde. Met teksten, muziek, gedichten, aanraking … met hun hart. Maar vooral ze komen samen, rond de kist. En verbinden met elkaar op dat ene unieke, laatste moment.

Waarom doen we dat toch als we dood zijn? Het zou best kunnen dat je ziel dat allemaal van bovenuit kan zien en meemaken, maar het ziet er niet naar uit dat je dan nog veel interactie creëert.

Daarom doe ik het nu. Als overgang van de vorige 54 jaar naar het 55e.

Ik hoop je daar te zien!

Pascal

PS. De 4e keer dat ik bijna dood was, was een paar weken geleden, lees het FaceBook verslag.

https://www.facebook.com/pascal.vanloo