Het ritueel van een begrafenis vereist dat je eerst doodgaat.

Ja, dat zei ze, mijn lief. “Het ritueel van een begrafenis vereist dat je eerst doodgaat”. Dus dat deed ik vorig weekend. Op 2 manieren: met een mannenvuur en een Intense Reis.

1.Bij het mannenvuur doken Rik, Willem en ik in de diepte van gesprekken over liefde, relaties en sterven. Tot Willem mij zijn woorden gaf die hij graag volgend weekend had uitgesproken op het begrafenis-bij-leven-ritueel. En daar had ik me niet aan verwacht. Tot nu toe leek het eerder een spel. Ha, wat leuk. Mensen gaan voor mijn verjaardag doen alsof ik dood ben en komen dan mijn 54 jarige achtergelaten leven vieren om dan de transformatie te maken naar mijn 55e! Grappig en spannend.

En toen sprak Willem die ook zeer goed bijna dood kent. Hij keek me aan en sprak waarachtig mooie woorden over mijn leven. En dat raakte. Diep ontroerd knuffelde ik mijn vriend. Nu is het geen spel meer. Het was als de astronauten richting “man on the moon” die alles tot in de puntjes hadden voorbereid voor de heenweg, en plots achterom keken vanop de maan naar de aarde. Dat was niet voorbereid, niet doordacht, niet vierkant. Dat was ronde verwondering, pure schoonheid. En dat kwam diep rakend binnen.

2. De Intense Mycelium Reis die me veel inzichten bracht over het leven. In groep en spiritueel begeleid door een druïde en haar man. Een collega sjamaan. Ik zag het universum in alle aspecten en de mens-maak machine. Niet zoals we machines in een vierkant industrieel tijdperk voorstellen, maar wel als een organische geheel van elementen die in een permanente lemniscaat beweging samensmelten tot nieuw leven. In partikels die dan weer gehelen vormen. Ik zag dat het beeld van doodgaat niet klopt. Zeker niet zoals in de films of zoals het er van buitenuit uitzit als je enkel naar lichaam kijkt. Wel als overgang, transitie van delen die opgaan in andere delen. Het was zo boeiend dat zovelen nog even dag kwamen zeggen om te groeten of (te) vergeven (te) worden.

I’m ready my Lord zegt Cohen in zijn Anthem. En zo is het nu.

PS. De hele voorbereiding is sinds mijn “sterven” nu helemaal uit mijn handen en losgelaten.